Σε τρεις μήνες θα έχουν περάσει τρία χρόνια.
Την περασμένη εβδομάδα είδα ξανά τον Άγγελο στον ύπνο μου. Φορούσε ένα κίτρινο T-shirt. Πάντα θυμάμαι ότι φορούσε μεγαλύτερο μέγεθος και το φορούσε απ' έξω από το παντελόνι. Τρία χρόνια κι όμως προσπαθώ να πιστέψω ότι τίποτα δεν συνέβη τότε, ότι ο Άγγελος αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην Αθήνα, στο σπίτι του με τη μητέρα του ή θα ταξιδεύει ξανά με τον θείο του τον Δημήτρη για Κωνσταντινούπολη ή θα κάνει πρακτική άσκηση σε κάποιο μακρινό μέρος...
Κοιτάζω την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία και περιμένω ένα μήνυμα kirodim να έρθει. Κανείς μας δεν έχει σβήσει το νούμερό του από τα κινητά μας. Όταν μπαίνω εκεί το όνομά του είναι μπροστά. Ασυναίσθητα κάτι μου λέει να καλέσω τον αριθμό. 6997054079... Κάποιες φορές τον καλώ γεμίζοντας τον εαυτό μου ελπίδα, ξεγελώντας με, πως κάποιο λάθος έχει συμβεί, δεν συνέβη τίποτα ποτέ στον Άγγελο, κάπου τα έχω μπερδέψει και κάτι άλλο θυμάμαι... Και μετά η απογοήτευση.
Δεν συναντάς στον κόσμο μας συχνά ανθρώπους σαν τον Άγγελο. Ήταν πολύ ευγενικός και αυτό ήταν στοιχείο του χαρακτήρα του. Αύριο είναι η Λαμπρή η μέρα της Ανάστασης. Ξέρω δεν γίνονται πια θαύματα, δεν πρόκειται να ξαναδώ τον Άγγελο, όχι τουλάχιστον σ' αυτήν τη ζωή, μα εύχομαι, όχι με λόγια αλλά με βαθύ συναίσθημα, να είναι η ψυχή του καλά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Γιορτάζεις σήμερα παιδί μου ...μαύρη γιορτή.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και τρισήμισυ μήνες "απουσίας" κι όμως είσαι παντού.
Σε ψάχνω στο δρόμο, στο σχολείο, και πάντα υπάρχει κάποιος νεαρός που θυμίζει κάτι από σένα: το χαμόγελο, τα μάτια, το στυλ σου...
Στην καθημερινότητα, σε κάθε τι που συμβαίνει, αυτόματα αναλογίζομαι πώς θα το σχολίαζες και θα το βίωνες. Ωρες - ώρες νομίζω πως είμαστε δύο σε ένα.
Αυτές τις μέρες το μυαλό μου γυρνα διαρκώς στις πεζοπορικές διαδρομές της Πάρνηθας. Σου άρεσε πολύ να πηγαίνουμε στο καταφύγιο με το Δημήτρη το θείο σου, με φίλους και ιδιαίτερα με παρέα την Αναστασία, τη μαυρη σκυλίτσα μας.
Αν υπάρχει Παράδεισος σίγουρα κατοικείς εκεί, γιατί σου αζίζει Άγγελέ μου.
Σαν σήμερα, πριν πέντε χρόνια έγινε το μνημόσυνο για τα εξάμηνα.
Παρεβρεθήκαμε στο εκκλησάκι του Πρ. Ηλία στενοί συγγενείς και φίλοι.
Με αυτή τη ευκαιρία θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όσους τίμησαν τον Άγγελό μου στη ζωή και στον θάνατο.
Για τους φίλους και συμφοιτητές του που ταξίδεψαν από Θεσσαλονίκη, και όχι μόνο, για το μνημόσυνο. Τον Σωκράτη, τον Νίκο, τον Κώστα, τον Γιώργο, τον Κώστα Σ., τους οιονεί παρόντες Μάριο και Βασίλη αλλά και το Ηλία και τα παιδιά της παρέας που δεν έχω γνωρίσει.
Για τους φίλους και συγγενείς που ήταν κοντά μας τα "πέτρινα χρόνια".
Η μητέρα
Δημοσίευση σχολίου