-"Γεια σου Σώκι! Καλά είμαι, εσύ;"
-"Και εγώ καλά είμαι. Θα συναντηθούμε με τα παιδιά στη Γιαννούλα. Είσαι μέσα;"
-"Είμαι! Τι ώρα;"
-"Γύρω στις 8 η ώρα. Σε βολεύει;"
-"Μια χαρά είναι. Να συναντηθούμε στην Καμάρα;"
-"Έγινε Άγγελε! Τα λέμε!"
Με τον Άγγελο συνηθίζαμε να συναντιόμασταν πολλές φορές όλη η παρέα και να πηγαίνουμε για ρετσινούλα και φαγάκι σε διάφορα ταβερνάκια της πόλης. Το αγαπημένο μας ήταν η "Γιαννούλα" που βρίσκεται επί της Κασσάνδρου. Δυστυχώς, κανείς μας δεν σκέφτηκε τότε να τραβήξει μια φωτογραφία της παρέας. Βλέπεις τότε οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά ήταν δυσεύρετα.
Πριν λίγον καιρό, ο Νίκος μου έστειλε μερικές φωτογραφίες από ένα γεύμα που είχαν με τον Άγγελο. Δεν έτυχε να ήμουν εκείνη την ημέρα μαζί με τα παιδιά. Επέλεξα μερικές και τις αναρτώ εδώ. Πολύ ωραίες φωτογραφίες και καλό κέφι!
Θυμάμαι, ο Άγγελος εκτός από καλός φίλος ήταν και πολύ καλή παρέα. Μετά το πρώτο ποτηράκι κοκκίνιζε και γελούσε συνέχεια και είχε απίστευτο κέφι. Και είχε ένα πολύ χαρακτηριστικό, ωραίο γέλιο που κράταγε ώρα. Έκανες παρέα μαζί του και άνοιγε η καρδιά σου. Σαν να λέμε το αλατοπίπερο της παρέας. Η συντροφιά του ήταν ανεκτίμητη.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες και σκέφτομαι πώς στην επόμενη μεγάλη συνάντηση στη Θεσσαλονίκη ο Άγγελος δεν θα έπρεπε να λείπει. Είναι αδιανόητο να λείπει, ποτέ δεν θα λείπει. Κάθε φορά που όλοι οι παλιοί φίλοι συναντιόμαστε σε κάποιο ταβερνάκι είναι σαν ο Άγγελος να είναι εκεί. Μας έχει όλους μας χαρίσει κάτι απ' αυτόν και ο καθένας μας το βγάζει εκείνην τη στιγμή.
Κρίμα που είσαι μακριά μας φίλε Άγγελε. Ήσουν από τις καλύτερες παρέες για όλους μας. Από εκείνους τους ανθρώπους που θα σκεφτείς οπωσδήποτε να πάρεις τηλέφωνο για να βγείτε και να περάσει όλη η παρέα καλά...
