Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Heavy Metal καταστάσεις!


Αυτή η ασπρόμαυρη φωτογραφία τραβήχτηκε στο φοιτητικό μου δωμάτιο κοντά στο 2000. Σ' αυτήν είναι ο Άγγελος, ο Παναγιώτης και ο Γρηγόρης. Ο Άγγελος είχε φορέσει μια περούκα με μακριά μαλλιά και όλοι μας μέσα στην πλάκα και το κέφι χτυπιόμασταν τάχα σαν χεβημεταλάδες. Τρελαινόταν για πλάκες και αστεία και κάθε φορά που συναντιόμασταν κάναμε ότι χαζό μας κατέβαινε στο κεφάλι. Και φυσικά σκάγαμε στα γέλια!
Ο Άγγελος για ένα πολύ μεγάλο διάστημα έκανε τακτική παρέα με τον Παναγιώτη, θα έλεγα πιο πολύ και από μένα. Τον φώναζε "ψηλό". Κάποια στιγμή ο Παναγιώτης γύρω στις αρχές του 2003 έφυγε για τη Γερμανία για δουλειά και οικογένεια και έτσι οι δρόμοι τους χωρίσανε. Σίγουρα αυτό θα στεναχώρησε πολύ τον Άγγελο. Τον επόμενο καιρό πάντα με ρωτούσε "τι κάνει ο ψηλός".
Θυμάμαι πόσες φορές τους είχα συναντήσει στο δωμάτιο του Πάνου, ειδικά τα Σαββάτα. Ο Άγγελος έφερνε κρουασανάκια που του αρέσαν πολύ και κάθονταν με τον ψηλό και παίζανε παιχνίδια μαζί, γουστάρανε πολύ!
Αυτή η παρέα ξεκίνησε από την πρώτη χρονιά μας στη σχολή, το 1998. Το σπίτι του Άγγελου στην Κασσάνδρου και το δικό μας ήταν κοντά στο δικό μας. Τότε μέναμε μαζί με τον Παναγιώτη. Μια μέρα με επισκέφτηκε ο Άγγελος και γνώρισε και τον ψηλό. Αυτό ήταν! Θυμάμαι και το 1999 που βλέπαμε όλοι μαζί ταινίες, κάναμε πλάκες και γελούσαμε. Κάποιες φορές ερχόταν και ο Κώστας Κώστας στο σπίτι με την αδερφή του και άλλες ο Κώστας ή ο Γρηγόρης. Και άλλα παιδιά. Θυμάμαι που πάρα πολλές φορές ο Άγγελος έφερνε στο μυαλό του τις πλάκες που είχε κάνει ο Πάνος και γελούσαμε. Ήταν καλή εποχή τότε!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το νήμα της ζωής σου κόπηκε νωρίς
ο κόσμος σκοτείνιασε
ανάσα μετέωρη
Μόνο εσύ Άγγελέ μου ζωντανός
στη καρδιά, στη ψυχή, στα όνειρα..
Καλή αντάμωση παιδί μου

Ανώνυμος είπε...

Γιορτάζεις σήμερα γιέ μου.
Ξαναθυμήθηκα που ήρθες στο μισοξύπνιο μου πριν πέντε περίπου χρόνια κι είπες μεταξύ άλλων: "Μαμά εσύ πάντα γνώριζες πόσο δεμένοι είμασταν. Εγώ τώρα το καταλάβα"
Κι εγώ παιδί μου, δεν θα μπορούσα να διανοηθώ οτι σε χάσω κι όμως ζω ακόμα με την απουσία σου να μου γδέρνει τα σωθικά.
Τυχεροί οι γονείς που τους κηδεύουν όλα τους τα παιδιά...